Eindelijk uit de Hal.

Vermoeid liep een jongeman door de Hal heen. Hij geeuwde en rekte zich uit, eindelijk was hij uit de Hal der Prinsen weten te ontsnappen om wat te eten te halen. Het leven als Vampiersprins was niet echt een pretje, en in de vier jaar dat hij daar nu al zat, wende hij er maar niet aan. Met een zucht liet Darren zich op een van de uit botten besneden banken vallen en pakte de kruik mensenbloed. Langzaam zette hij zijn lippen aan de rand van de kruik en dronk gulzig. Waarna hij met de mouw van zijn t-shirt zijn mond afveegde. 'Hey Darren!' De jonge Half-Vampier keek om toen zijn naam werd geroepen. Een vampier die twee ogen miste kwam naar hem toe. 'Hallo daar Vanez Blane.' De Vampier glimlachte naar hem en ging zitten. Ondanks zijn handicap kon hij zich goed redden en was een van de beste vechters van de Vampiersclan. Alle Generale in Opleiding moesten tegen hem vechten, en bijna geen enkele overleefde het. In deze tijd van oorlog werden veel Vampiers opgeleid tot Generaal, aangezien ze die nodig hadden. De Vampanezen begonnen overmacht te krijgen, en aangezien de Heer der Vampanezen nog steeds niet dood was en misschien wel bloed had gekregen werden de tijden alleen maar gevaarlijker. 'Heb je je uit de Hal weten te wringen.' Darren glimlachte even toen zijn vriend tegen hem sprak en rekte zich uit. 'Ja, soms word ik gek van alle bezigheden als Prins.' Vanez glimlachte. Darren had nog steeds respect voor de Vampier. Hij had hem toentertijd geholpen met zijn Proeven. 'Ik ga maar weer eens, er moeten nog wat Generale getraind worden.' Darren knikte en keek naar de Vampier die weg liep. Met een zucht draaide hij zich weer naar de tafel toe en ingedachte at hij wat van een stuk brood.

-Iedereen welkom-

Een jongeman was gevraagd door een van de voorbij gangers om zich naar de zaal van Lurt te gaan. Waarom? Daarvan had Luka welliswaar geen idee. De vampieren hadden respect voor hem, dat had hij gehaald toen hij mee had gevochten in de laatste vier a vijf jaar tegen de vampanezen. Sindsdien werd hij niet meer uit gemaakt voor dat halfje. Nog steeds maakte dat hem amper iets uit. Luka was een jongen die niet gauw iets deed voor anderen en die zeer veel kon verdragen. Toch wou hij weten waarom hij naar de hal moest gaan. Normaal kwam hij daar nooit of het aan hem lag wist hij niet maar het was nu eenmaal zo. Die zaal was gewoon zo duf, net als de meeste van de zalen hier. De jongen met de pikzwarteharen en de helderblauwe ogen duwde de deur open en al snel zag hij daar Darren zitten. Meteen knikte hij naar hem. Dat was een van de weinige prinsen waarvoor hij echt wel veel respect had. Meestal deed hij rebels tegen iedereen, iets wat hij nooit zou kunnen afleren zo was zijn karakter. Iemand drijven tot het uiterste was soms wel eens een keer zijn leukste bezigheid. Een vrij korte grijns verscheen op zijn gezicht. 'Darren.' Sprak hij vriendelijk wat voor hem heel abnormaal was. Meestal snauwde Luka iedereen af. Simpel weg omdat die persoon werkelijk irritant was. Hoewel het vaker voorkwam als hij Darren zag, dat hij een pak vriendelijker deed tegen hem.

Darren at wat verveeld zijn brood op. Misschien zou hij zo meteen een ritje naar de spinnen van Ba'Shan maken. Eens kijken hoe het met Madame Octa was. Hij glimlachte bij die gedachten, maar dacht onwillekeurig ook terug aan de nacht dat zijn vriend, en mentor, Larten Crepsley overleed. Hij zag nog duidelijk hoe de Vampier in de kuil vol staken viel. Een huivering ging over zijn rug heen, als hij daar aan terug dacht. Ondanks dat hij geen traan had laten vallen was het wel een groot verlies voor hem geweest. Hij zuchten en dronk nog wat van het bier dat voor hem stond. Er was zo veel gebeurd in de jaren dat hij een Half-Vampier was. Zijn optredens bij Cirque du Freak, de klopjacht op Murloch, De reis naar de Vampiersberg, de Proeven, zijn falen en de reis door de berg heen in de rivier. Zijn terug komst, het verraad van Kurda Smahlt, de ceremonie waarna hij Prins werd. Hij zuchten weer en keek naar zijn vingers. Hij was nog steeds een Half-Vampier, en de enige in de gehele geschiedenis die ook nog een Prins was. Zijn leven was niet makkelijk geweest, nadat hij as veranderd door Meneer Crepsley. Zwijgend keek hij voor zich, tot dat hij voor de tweede keer zijn naam hoorde. Een glimlach kwam op zijn gezicht. 'Ik ben een Prins Luka. Dus het is nog altijd Heer voor jou.' Hij grijnsde en klopt naast zich op de bank. 'Kom erbij.' Zei hij daarna vriendelijk.

Luka keek naar de jongen en schudde zijn hoofd bij de woorden. 'Je weet dat ik die woorden niet gebruik. Moet je maar mee leven.' Zei hij droogjes tegen hem en zette zich dan naast hem neer. De jongen gebruikte de woorden niet omdat voor hem iedereen gelijk was hier. Dat wist zelfs Darren, ookal kreeg hij er voor op zijn kop die tittels interesseerde hem niets. Elk persoon hier betekende wel iets voor hem maar van dat prinsen en generaal gedoe moest hij niets hebben. Rustig ging zijn blik even over de zaal en even bleef die hangen bij enkele mensen die iets verderop stonden. Kort fronste hij en liet zijn blik weer terugkeren naar Darren en grijnsde. Luka was iets ouders dan Darren zelf, maar de hoeveelheid respect dat hij had voor hem was veel te groot. Ook had hij zijn mentor Laren Crepsley gekend, hij had er vele gekend. Maar niemand was zoals zoals Crepsley. Die man die was hier een legende geweest en nog steeds vertelde men over hem alsof hij nog naast hen stond. Dat was het mooie aan vampiers. Die vergaten niet snel een man zoals Crepsley. Maar ook had hij respect voor Darren omdat hij de enigste prins was in het half vampier zijnde. Dat was opzich al een hele taak. Daarom had hij zoveel respect voor de jongen. 'Maar goed ik ben eigenlijk gestuurd naar hier door een of andere man. Al weet ik niet waarom.'

[Sooowry, ik ben inspiloos]