Finally my own room. But neighbors i didn't expect

ritmisch klonk het getik wat van Brooke's schoenen af kwam. Het begon al iets te schemeren dus Brooke hoefde zich geen zorgen te maken om de zon. Vroeger hield ze er van om zo lang mogelijk in de zon te blijven, maar na de tijd dat ze vampierwas kon ze er nooit meer van genieten. Het was al lang geleden dat ze ge ademt had, dat haar hart het bloed door haar heen pompten. Als ze zou kunnen zuchten was dat al zeker voor gekomen, al erg vaak zelfs. Ze wachten tot de schuifderen open gingen. Een paar portiers stonden naar haar te kijken. Als ze niet zou zeggen dat ze vampier was had je het ook niet verwacht. De meeste hadden aardig wat littekens maar zij?, nee zij niet. Ze was blij hoe ze er nu uit zag waarom zou ze het gaan verpesten. Met een rustige stap verplaatste ze zich naar de receptie. Netjes vroeg ze om een kamer voor haar alleen. Haar stem was helder maar als je goed luisterde klonk het niet altijd zo lief. Wat verbaasd keek de jonge dame van achter het bureau dat ze geen tassen of iets bij haar had. Waarom zou ze ook? Ze had natuurlijk wel iets maar, niet veel. Ze knikte vriendelijk naar de dame en vervolgde haar pad richting haar kamer. Een hotel was altijd handig om je overdag waneer de zon het felst scheen te verschuilen. Met de lift moest z omhoog jammer voor haar zat hij bom vol met mensen. Ze hield er niet van als alles en iedereen zo dicht bij kwam. Met een wat geirriteerde blik stond ze tussen de menigte. Een van de personen zat haar al een tijdje aan te staren. Ze probeerde het te negeren maar op één of andere reden voelde ze de ogen branden. Ze opende haar hand waar de sleutel van de kamer in lach. Het was een korte zilvere sleutel met een hanger eraanmet het kamer nummer 254 erop gedrukt. Op haar verdieping schoot ze de lift uit. Wat kleinere kindjes die in de hal aan het spelen waren met auto's keken haar na. Ieder had en wat angstige blik, Licht grijnsde ze. Het ging niet om het principe dat ze eng moest zijn, dat wilde ze niet. Maar sommige zeiden dat kinderen snel dingen door hadden. Dat komt door hun fantasie. Kinderen zullen het bestaan van vampieren sneller weten dan volwassenen. Maar naar maten ze ouder worden gevolgen ze er ook niet meer in. Dat was wat ze haar vertelde maar, om het te geloven? Brooke stopte bij de deur van haar kamer. Ze draaide het slot open en met een kleine kraak ging de deur soepeltjes open. Met haar hand gleed ze naar de licht knop. De lampen schoten aan een Brooke keek rond door de kamer. Het was netjes op gemaakt. Hier en daar wat planten. Ze sloot langzaam de deur achter zich en liep gelijk richting het balkon. Ze schoof de deuren open en liep naarbuiten. Ze had een mooi uitzicht op de stad, ze leunden met haar ellebogen op de rand en keek naar de kleine mensen die nog onder haar liepen. Geen zou weten wie ze was, lang zou ze toch niet blijven. Ze keek in een flits wat fronsend opzij toen ze wat stemmen hoorden. Haar buren hadden zo te zien ook een balkon.

Noréa stapte zelfzeker het hotel binen. Ze zocht de sleutel van haar kamer in haar zak, maar vond deze niet. Daarom ging zitten op een van de stoelen in de receptie en haalde haar zak ondersteboven om hem te vinden. Toen ze hem eindelijk vond, stond ze recht en liep een tikkeltje gehaast naar de lift. Net voor haar liep een jonge vrouw die haar aandacht trok. Haar bleke huid kwam haar bekend voor. Het zou Noréa niet verbazen als zij ook vampier of half-vampier was. Terwijl ze in de lift stonden, betrapte Noréa zich erop dat ze staarde naar de onbekende. Wanneer ze daarop betrapt werd, wendde ze haar blik af. Maar steeds opnieuw gleed haar blik over de onbekende vampier. Het was tenslotte ook al erg lang geleden dat ze nog iemand van haar soort had gezien. Noréa werd uit haar dromen ontwaakt wanneer de lift deur open ging en de onbekende de lift uit schoot. Met vlugge pas liep ze achter haar aan, dit was toch toevallig ook haar verdieping. De jonge vampier vrouw opende de deur van haar kamer en sloeg deze dicht. Nog seconden lang bleef Noréa voor die gesloten deur staan. Ze schudde haar hoofd, ze kon zich vergist hebben. Met die gedachte liep ze naar de deur ernaast, de deur van haar kamer, en opende deze. Met een klap landde haar zak in de hoek van de kamer en Noréa liep naar het balkon. Ze opende de schuifdeur die toegang bood tot het balkon en gleed naar buiten. De zon prikte in haar ogen. Ze genoot van de zon die tintelde op haar huid. Al gauw werd haar aandacht echter naar het balkon naast zich getrokken, waar de jongedame van in de lift stond.